tag:blogger.com,1999:blog-26192801736087879402024-03-12T19:06:27.116-07:00Recanto LiterarioUn espazo da biblioteca do IES Pedra da Aguia para a creación.Unknownnoreply@blogger.comBlogger9125tag:blogger.com,1999:blog-2619280173608787940.post-89352210161813761582010-11-17T03:27:00.000-08:002010-11-17T09:39:42.157-08:00<span style="color: rgb(204, 0, 0);font-size:180%;" ><span style="font-weight: bold;">QUE MEDO ME DÁS!!</span></span><br /><div style="text-align: justify;"> Aquí tedes os relatos das gañadoras (todas chicas!!) dos micro-relatos do certame <span style="font-weight: bold;">"Que medo me dás"</span> deste curso. Foi estupendo ver a tanto participante que fixo que o xurado as pasara canutas para decidir. Por eso, felicitacións para todos os concursantes, ánimo aínda que non caera premio desta volta (xa caerá) e grazas á nosa graffitera, Aitana, pola decoración da entrega de premios.</div><div><br /><strong><span style="font-size:130%;color:#000000;">Accesit 1º Ciclo</span></strong></div><span style="font-weight: bold; color: rgb(204, 0, 0);">Y eso se quedó ahí</span><br /><strong></strong> La muerte de David se estaba aproximando, aunque él no lo sabía. Eso le pasaba por meterse con grupos neon<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgU5umUfn_DNCqxt5NTT_ChSwaQ2GuHHlrJVmFjGA0NaHk01DJtZS74Gh39sz0y73o8sEtLVQcCF5sXxKEyiMkLvjoM7_Kz40D9gwH95OkNUBYrIocej9-ZFZvzhtcrj0j3o3q3XQyHvD1U/s1600/PB170034.JPG"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 264px; height: 198px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgU5umUfn_DNCqxt5NTT_ChSwaQ2GuHHlrJVmFjGA0NaHk01DJtZS74Gh39sz0y73o8sEtLVQcCF5sXxKEyiMkLvjoM7_Kz40D9gwH95OkNUBYrIocej9-ZFZvzhtcrj0j3o3q3XQyHvD1U/s320/PB170034.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5540571483676663762" border="0" /></a>azis. Ese mismo grupo lo citó en la vía del tren, donde David solía pintar.<br /><div style="text-align: justify;"> El mismo día del encuentro, David sintió un escalofrío por la espalda, pero él seguía pintando como si nada. En ese momento, lo tiraron a las vías del tren. David no pudo subir a tiempo, pues, en ese instante pasaba un tren a toda velocidad. Él murió en el acto y su graffiti se quedó ahí, su obra a medio pintar.<br /></div><strong>Clara Pose Insua 2ºB</strong><div> </div><br /><div align="justify"><br /><strong><br />Premio relato en Castelán 1º Ciclo<br /></strong><span style="font-size:130%;"> </span><strong><span style="font-size:130%;color:#ff0000;">Puro Terror</span></strong><br />Cuenta una historia que un 31 de Octubre, tuvo lugar en Camariñas una MUERTE terrorífica.<br /><div style="text-align: justify;">Resulta que esa n<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcE4Afn5_uHJzkiMPXo9bzNwKbofx5k3iAfjiARbowoqQ93Vu5pWxaBrgnzuVSEZfMopv8tlQIIwiyFc0myOZPsXIs7sbVpybbCuoMGjlH00PH7zlhzRVCDdR2Hy46ZqNBTANcMbg3CAPJ/s1600/PB170037.JPG"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 260px; height: 195px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcE4Afn5_uHJzkiMPXo9bzNwKbofx5k3iAfjiARbowoqQ93Vu5pWxaBrgnzuVSEZfMopv8tlQIIwiyFc0myOZPsXIs7sbVpybbCuoMGjlH00PH7zlhzRVCDdR2Hy46ZqNBTANcMbg3CAPJ/s320/PB170037.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5540571878055203538" border="0" /></a>oche de Halloween cuando un grupo de amigas fueron a pedir por las casas abandonadas, una de ellas dijo que no le apetecía ir por esas calles porque le producía un gran ESCALOFRÍO.<br /></div><div style="text-align: justify;">No quería ir porque había visto un GRAFFITI muy siniestro, que decía: “Un día de estos vais a morir”.<br />Una de esas amigas era muy pija y se creía la mejor cuando pasó por delante del graffiti se desvaneció entre las letras y no volvió a aparecer nunca más.<br /></div><strong>Isabel Baña Cerdeiras 1ºA</strong></div><br /><div> </div><br /><div><strong>Premio relato en Galego<br /></strong><strong><span style="font-size:130%;"><span style="color:#cc0000;">O me</span></span></strong><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgl_dTZYug5bPYN1T6ongBqGzWwmw-Kfv8yQEl6vs5LYbgq9j2RKukzWV_kOpPMTrwE9G5rpBopNofKG7_CHNBfMUbcOaFeyk0sym0rA_GKTMylkjWlPM1YTSyLpj8Hw3bQTkpaECYbZ8Pq/s1600/PB170039.JPG"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 201px; height: 269px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgl_dTZYug5bPYN1T6ongBqGzWwmw-Kfv8yQEl6vs5LYbgq9j2RKukzWV_kOpPMTrwE9G5rpBopNofKG7_CHNBfMUbcOaFeyk0sym0rA_GKTMylkjWlPM1YTSyLpj8Hw3bQTkpaECYbZ8Pq/s320/PB170039.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5540572508745263026" border="0" /></a><strong><span style="font-size:130%;"><span style="color:#cc0000;">u segredo<br /></span></span></strong><div style="text-align: justify;"> Hai cuestión de anos un rapaz morreu nunha calella nas rúas de Nova York entre paredes cheas de graffitis a morte era algo común nesa rúa. Ninguén sabe porque morreu, menos eu.<br />Era un día de inverno, e el coma sempre, alardeaba de ter calor, a pesar de estar todo cheo de neve, recordo que dixera algo así como: ao carallo os mortos!<br />Instantes despois un calafrío subiume pola espalda, coma se me quitasen a pel. Nunca me pasara iso. Logo non recordo nada, só berros e sangue derretendo a neve.<br />Pero esta historia prefiro gardala para min…</div></div><div><strong>María Canosa Benlloch 2ºB</strong></div><br /><div><strong><br /><br />Accesit do xurado 2º Ciclo<br /></strong><strong><span style="font-size:130%;color:#cc0000;">Tres años<br /></span></strong><div style="text-align: justify;"> Tres años, tres días, quien sabe cuánto tiempo pasó desde que un escalofrío recorrió todo mi cuerpo y me dejó al b<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDNOPdrZHI-aOA0cemL8aCMdnBC3IkqOswlKkhOO3hZF9dAdO2t_VV7HiSp0Iz_uaIY6NLa-j02n5haFdx8T13xqPHH1bnU5aovCbraP1z_S7NBo3tLd1dEtbjjoPJefcIrLJgbvjVRKRn/s1600/PB170042.JPG"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 223px; height: 186px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDNOPdrZHI-aOA0cemL8aCMdnBC3IkqOswlKkhOO3hZF9dAdO2t_VV7HiSp0Iz_uaIY6NLa-j02n5haFdx8T13xqPHH1bnU5aovCbraP1z_S7NBo3tLd1dEtbjjoPJefcIrLJgbvjVRKRn/s320/PB170042.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5540572862958069282" border="0" /></a>orde de la muerte.<br />Todo comenzó cuando le conocí. Él no parecía ser de la misma especie que el resto de los hombres que había conocido antes.<br />Y no lo era.<br />Una noche empezó a besarme el cuello y…<br />Me mordió dejándome inconsciente, cuando me desperté pude ver que mi tez se había vuelto pálida y fría.<br />Nunca olvidaré que por él me paso los días haciendo grafitis para poder olvidar que nunca jamás veré la luz del sol.<br /></div><strong>Cristina Caamaño M</strong><strong>artínez 4º A</strong></div><br /><div> </div>Premio relato en Castelán 2º C iclo<br /><div><strong></strong><span style="font-size:130%;color:#cc0000;"><strong>Mala pesadilla<br /></strong></span><div style="text-align: justify;">Yo iba an<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCatRPcqf2M6_aB-aM_xcMdHaMcsUJXaWhCMPREUaka7uyXpShJwkIMgPLWQ6tJzYjkYeBELY7yoD1uN1Ar1NYDqsfNVj4NQAFinWKzlefZVsJiTwgwcKMOs0x6YtpNhooeACDBGerhyYr/s1600/PB170045.JPG"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 264px; height: 198px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCatRPcqf2M6_aB-aM_xcMdHaMcsUJXaWhCMPREUaka7uyXpShJwkIMgPLWQ6tJzYjkYeBELY7yoD1uN1Ar1NYDqsfNVj4NQAFinWKzlefZVsJiTwgwcKMOs0x6YtpNhooeACDBGerhyYr/s320/PB170045.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5540573276108128818" border="0" /></a>dando por la calle, cuando oí un ruido proveniente de un callejón. Me acerqué y vi un graffiti con la palabra muerte escrita. Un escalofrío me recorrió el cuerpo. Me dio miedo todo eso así que me quise ir de allí pero… ¡no podía escapar! Estaba bloqueada… Me quedé mirando hacia todos lados pero no veía a nadie.<br />De repente, una puerta se abrió y entre aquella cegadora luz apareció una sombra oscura. Me puse a gritar, pero no me podía mover… Al minuto me desperté en mi cama… solo había sido una pesadilla, pero muy real.<br /><strong>Beatriz Botana Martínez 4ºB</strong></div></div><br /><div> </div>Premio relato en Galego 2º Ciclo<br /><div><strong></strong><strong><span style="font-size:130%;color:#cc0000;">Bo traballo<br /></span></strong><div style="text-align: justify;"> Un calafrío percórrelle o lombo cando entra na casa.Todo esta escuro.Un presentimento que leva gardando dende fai uns min<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPZD-kO4KDwoANdHJttYq4LOCXiNNpW2BnjjYH0epGjzyB035Gsm-GtqWkZsg1EBltBRh18UQg3QKXasxiDKlvs79srTQ559JGc74cQNycKz_Xb2c2bd3KzDYgfNialU5HyamDRHXsaEB-/s1600/PB170047.JPG"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 261px; height: 193px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPZD-kO4KDwoANdHJttYq4LOCXiNNpW2BnjjYH0epGjzyB035Gsm-GtqWkZsg1EBltBRh18UQg3QKXasxiDKlvs79srTQ559JGc74cQNycKz_Xb2c2bd3KzDYgfNialU5HyamDRHXsaEB-/s320/PB170047.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5540573779624767490" border="0" /></a>utos fai que o corazón lle palpite máis rapidamente.Sobe as escaleiras, abre a porta do cuarto de seus pais, e alí, nesa habitación onde durmira tantas veces cando tiña medo, era agora o lugar da morte do seus queridos pais, os dous teñen un coitelo cravado no corazón. Levanta a mirada e na parede ve escrito un graffiti “Só é un gran favor”. Unha lágrima percorre a súa meixela, pero Daniela só pode pensar nunha cousa :<br />Bo traballo,amor.<br /></div><strong> Belinda Insua Fuentes 4ºA</strong></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2619280173608787940.post-58051469579402482022009-10-31T12:15:00.000-07:002009-11-01T10:10:27.558-08:00<strong><span style="font-size:180%;">Relatos do Samaín 09</span></strong><br />Todos cumpren as condicións: menos de <em>100 palabras</em>, e incluír obrigatoriamente <em>arrepío, suor, espello</em>.<br /><br /><div align="justify"><strong><em><span style="color:#cc0000;"></span></em></strong></div><div align="justify"><strong><em><span style="color:#cc0000;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4SZ_VY8t9fbhQe9IeQ74CDwzC4Xh2dvJDflzthrTIYKliBlyd0ha1nFxat3N8_X-yOg0WEyr1Jr3w3_bOrvIXfJIrq4z8fZ2xWc-FCoHMTY7Lrc0XtxXOh33y5aeEMvZLhsm4fhGJYKoo/s1600-h/IMG_0544.JPG"><strong><em><span style="color:#cc0000;"><img style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 243px; FLOAT: left; HEIGHT: 167px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5398846902277957138" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4SZ_VY8t9fbhQe9IeQ74CDwzC4Xh2dvJDflzthrTIYKliBlyd0ha1nFxat3N8_X-yOg0WEyr1Jr3w3_bOrvIXfJIrq4z8fZ2xWc-FCoHMTY7Lrc0XtxXOh33y5aeEMvZLhsm4fhGJYKoo/s320/IMG_0544.JPG" /></span></em></strong></a> O CAMI</span></em></strong><strong><em><span style="color:#cc0000;">ÑO</span></em></strong><br /><span style="color:#cc0000;">Pasei a man pola fronte para secar o suor que me envolvía todo o corpo, estaba cansada pero sabía que non podía permitirme parar de correr, tiña que seguir, non podía deixar que me colleran, non estaba disposta a perder tan facilmente.<br />A chuvia batía en min fortemente, un enorme arrepío percorreu o meu corpo de pés a cabeza. Por moito que me pesara tiña que seguir correndo como fose, xa non sabía de onde quitar forzas.<br />Inclinei a cabeza, necesitaba verme no espello que formaba a poza, non me devolveu o reflexo.<br /></span><em>Ana Antelo Castelo 2ºC</em><br /><br /><span style="color:#33ff33;"><strong>O REFLEXO</strong><br />Era un día calquera, coma todos os días eu estaba vestíndome no meu cuarto e mirándome ao </span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIUsePCr0cdLdRAfJNKRUV2F6esU2fw3nDwEJsulSfmPeFoFhdNXANK8O9kwreEqfazXLxo59fZxqiBvXH7vCRDhANRfapWBK1cxX1SI7Jd7ukgux7FbV4YPu0lbXd8myqzkOL5OpsVA51/s1600-h/IMG_0538.JPG"><span style="color:#33ff33;"><img style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 219px; FLOAT: left; HEIGHT: 188px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5398847702432322738" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIUsePCr0cdLdRAfJNKRUV2F6esU2fw3nDwEJsulSfmPeFoFhdNXANK8O9kwreEqfazXLxo59fZxqiBvXH7vCRDhANRfapWBK1cxX1SI7Jd7ukgux7FbV4YPu0lbXd8myqzkOL5OpsVA51/s320/IMG_0538.JPG" /></span></a><span style="color:#33ff33;">espello cando, de súpeto, vexo coma un rapaz pálido, moreno e de pelo escuro estábame mirando. El seguía aí, a min subiume un arrepío polo corpo e comecei a suar. El díxome que era a miña hora, pero eu non sabía que quería dicir. Chamei a miña nai, pero non me contestou. Cando fun á cociña estaban todos asasinados. Eu paso agora os días encerrado nun manicomio vendo a ese rapaz que, en realidade, era o meu reflexo.<br /></span><span style="color:#006600;"><span style="color:#000000;">Mich<em>ael Pérez Riveiro 2ºA</em></span> </span></div><div align="justify"><span style="color:#006600;"></div></span><div align="justify"><span style="color:#3333ff;"><strong></strong></span></div><div align="justify"><span style="color:#33ccff;"><strong>LA HUÉRFANA</strong><br />Una noche de invierno, en una casa abandonada en un bosque, vivía sola una chica h</span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdLw2Q5gUa564C6xy6XU7-OB4npraljhSxE5jYRu7-i9yz7Rw43bNBGjGypkuQgaKMkZgcmZsSnGQegPta3H6WjYLQzGYaeZhJxhdFc6Bz-9M9mb81nNIr2xh9TwbXEUVMpiD397y9Y32Y/s1600-h/IMG_0540.JPG"><span style="color:#33ccff;"><img style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 211px; FLOAT: left; HEIGHT: 164px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5398848695611489826" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdLw2Q5gUa564C6xy6XU7-OB4npraljhSxE5jYRu7-i9yz7Rw43bNBGjGypkuQgaKMkZgcmZsSnGQegPta3H6WjYLQzGYaeZhJxhdFc6Bz-9M9mb81nNIr2xh9TwbXEUVMpiD397y9Y32Y/s320/IMG_0540.JPG" /></span></a><span style="color:#33ccff;">uérfana. Estaba sentada en su sofá viendo la tele, cuando sintió un escalofrío como si algo malo fuese a pasar. Poco después escuchó que alguien llamaba a la puerta y fue a mirar. Del miedo que tenía le caían las gotas de sudor y, cuando abrió la puerta, sitió que la agarraban por detrás y desde aquel día non se supo más de ella. Y dicen los que vivieron en esa casa que al mirarse al espejo veían la imagen de la huérfana.<br /></span><span style="color:#000000;"><em>Sara Carril Rey 1ºC</em></span><br /><br /><span style="color:#ffccff;"><strong>UNA NOCHE CUALQUIERA<br /></strong>U</span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdnbqJ3Lmx3cL3K9eKOgEmhpnaiOcEW6cKpBttMQEG-HskOh_2crsmerJr3UaRNUQWdPgt3tC1-ZJRGyGBOgMu2m350Gug_JjauNXO5HrNj779ptgzTj4q1DKs_gUYuzNDedzzUVmxin9k/s1600-h/Parga+Gonz%C3%A1lez,+Aurora.jpg"><span style="color:#ffccff;"><img style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 141px; FLOAT: left; HEIGHT: 165px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5398850161227250658" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdnbqJ3Lmx3cL3K9eKOgEmhpnaiOcEW6cKpBttMQEG-HskOh_2crsmerJr3UaRNUQWdPgt3tC1-ZJRGyGBOgMu2m350Gug_JjauNXO5HrNj779ptgzTj4q1DKs_gUYuzNDedzzUVmxin9k/s320/Parga+Gonz%C3%A1lez,+Aurora.jpg" /></span></a><span style="color:#ffccff;">na noche muy oscura cuando me dirigía a casa de mi abuela escuché un ruido que provenía de una casa muy vieja y abandonada que se encontraba en un callejón sin salida. Me acerqué porque soy muy curiosa, y me encontré con unhas escaleras larguísimas. Cuando estaba subiendo comencé a sudar, al fondo de un pasillo había un espejo. Sólo con mirarlo me daban escalofríos, me acerqué colocándome delante y, ante mi asombro, descubrí que no me reflejaba en el espejo.</span><br /><em>Aurora Parga González 1ºC</em> </div><p>E aquí tedes dous relatos feitos por profes/as. Unha piruleta para quen me saiba decir quen os escribiu.</p><p align="justify"><strong>QUERO SAÍR</strong><br />Non sei canto tempo levaba naquela habitación escura. Era un espazo que se facía máis pequeno día a día. Estaba baleiro, sen espellos e decoración algunha. Apenas podía moverme. Unha especie de suor quente percorría meu corpo. Non tiña fame. Alguén que non vía, alimentábame a diario. Cando me sentín con forzas comencei a patear nas paredes. De súpeto, fíxose a claridade. Non dubidei e lanceime cara á luz. Era moi potente, case que cegadora. Un grito arrepiante veu de fóra. Unhas mans poderosas agarráronme polo pescozo e tiraron tanto que rompín a chorar: nacera.<br /><em>Lisbeth Salander<br /></em><br /><strong><span style="font-size:130%;">Noite eterna</span></strong><br />Escuridade! Era o único, escuridade. O meu corpo afundíase nun mar de dor, nun suor frío, xélido, nun arrepío estremecedor. Só tiña a sensación de perda, de que algo dentro de min íase desfacendo, como néboa perdida na noite escura.<br />Aos poucos notei como o sentido retornaba a min. Distinguín unha luz estraña, entre nubes negras, coma un espello da miña alma.<br />De pronto sentinme forte, moi forte. Souben que non estaba vivo, que non estaba morto. Só tiña conciencia dos dous puntos vermellos no meu pescozo e de que tiña fame, unha fame feroz, de sangue fresco.<br /><em>Siniestro </em></p>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2619280173608787940.post-85341780285063558592009-03-06T12:41:00.001-08:002009-03-09T12:14:33.093-07:00<span style="font-size:180%;color:#ff0000;"><strong><em>PALABRA NAMORADA 2008/2009</em></strong></span><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisWT_Cnsa6FaVuQm_G_izy-PdM0qqRccyDfQnhESJyjeG3h6Ib1oJ0sioIkCKhHu1u6xdXspv7sDsFUDT6Qeb4ep-dy2BtpC97tiRaHlqyZwSOHzyJ8VJDltpKCtpUQHhOhzi898lPlvBn/s1600-h/IMG_2592.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5310182625961753906" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 288px; CURSOR: hand; HEIGHT: 199px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisWT_Cnsa6FaVuQm_G_izy-PdM0qqRccyDfQnhESJyjeG3h6Ib1oJ0sioIkCKhHu1u6xdXspv7sDsFUDT6Qeb4ep-dy2BtpC97tiRaHlqyZwSOHzyJ8VJDltpKCtpUQHhOhzi898lPlvBn/s320/IMG_2592.JPG" border="0" /></a><span style="font-size:130%;color:#ff6600;"><strong>Calligrammes Ironiques</strong></span><br /><div><div><div><br /><div><span style="color:#cc6600;">Ma puce, elle pue.<br />Mon chatton adore les bonbons.<br />Mon chou échoue.<br />Mon lapin mange du pain sous le sapin.<br />Ma bichette est chouette.<br />Mon loup a des poux.<br />Ma poule est cool. <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBI2HcaS0csL5h8bUgK7jU8bN3tsEhqaKeEsZjEgMwnc6StCxLjU39G_et7HygAVKZGMQE4ot3vfs9TKYY7IqFsbt2FEyc-YXgXD411UH-N5U6WHrLRaMJsuy9XZoWjpJJs3elVpinkQCC/s1600-h/Catharina.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5311267582768631698" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 169px; CURSOR: hand; HEIGHT: 212px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBI2HcaS0csL5h8bUgK7jU8bN3tsEhqaKeEsZjEgMwnc6StCxLjU39G_et7HygAVKZGMQE4ot3vfs9TKYY7IqFsbt2FEyc-YXgXD411UH-N5U6WHrLRaMJsuy9XZoWjpJJs3elVpinkQCC/s320/Catharina.jpg" border="0" /></a><br />Ma souris aime le riz.<br />Ma soeur fait du beurre.<br /><br />Bisous salés, Bisous sucrés dans la mer italienne.<br />Bisous chocolatés avec une tasse de thé.<br />Bisous de crapaud à côté du drapeau et du chapeau.</span></div><br /><br /><div><em>(Lune / Catarina Cousillas 3º PDC)</em></div><br /><div></div><div>Ademais, os poemas de "Lune" veñen acompañados do caligrama que podedes ver na imaxe.<br /><br /></div><br /><br /><div><strong><span style="color:#000099;">Désamour, Désamour</span></strong><br /><span style="color:#99ffff;">Ton coeur bat pour moi, </span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqmix40CkFT1WyGXDDfGKwA9NlBndEAZp4zt1T-VaVX8ONbI-IhSDQlMOQ5EzTk-tB6jPrR5q66QI06mSJKjSv0lQY-SRDx5Nn62oKl0GsucYTjZVc1h3kEKdA24v-vBZLT-Z_Hmlj6Tel/s1600-h/IMG_2593.JPG"><span style="color:#99ffff;"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5310179931549032898" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 244px; CURSOR: hand; HEIGHT: 205px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqmix40CkFT1WyGXDDfGKwA9NlBndEAZp4zt1T-VaVX8ONbI-IhSDQlMOQ5EzTk-tB6jPrR5q66QI06mSJKjSv0lQY-SRDx5Nn62oKl0GsucYTjZVc1h3kEKdA24v-vBZLT-Z_Hmlj6Tel/s320/IMG_2593.JPG" border="0" /></span></a><span style="color:#99ffff;"><br />Je ne le veux pas,<br />Je ne le retiens pas.<br />Tu es fou de moi.<br />Ta main caresse mon coeur,<br />Ma main mouille ton coeur.<br />Je ne t´aime pas,<br />Mais toi, tu ne le comprends pas.<br />Tu n´es pas assez mûr pour moi,<br />Mais toi, tu ne l´acceptes pas.<br />Toi, fou, fou de moi,<br />Mais moi, peur, peur de toi.<br />Les jours passent.<br />Les rôles sont inversés.<br />Tu en a assez de moi,<br />Mais mon coeur a le coup de foudre pour toi.<br />Je t´aime, tu ne m´aimes pas.<br />Je comprends ta douleur,<br />Tu comprends mon coeur.<br />Voici mes lecteurs un exemple de rupture de coeur.</span></div><br /><br /><div><em>(Estrela / Noelia Pose 1ºB)</em></div><br /><br /><div></div><div><strong><span style="font-size:130%;color:#ffff00;">Please, don't leave me</span></strong></div><br /><br /><div><span style="color:#ffff66;">I can't say how much I love you</span></div><div><span style="color:#ffff66;">I can't tell that magic were the moments I passed with you</span></div><div><span style="color:#ffff66;">Now you are going to die</span></div><div><span style="color:#ffff66;">But you can't leave me</span></div><div><span style="color:#ffff66;">I need you with me.</span></div><div><span style="color:#ffff66;">Because you are the most important thing to me.</span></div><div><span style="color:#ffff66;">I die just thinking a world without you</span></div><div><span style="color:#ffff66;">So, don't leave me alone</span></div><div><span style="color:#ffff66;">You squeeze my hands,</span></div><div><span style="color:#ffff66;">And don't let them go, just tell me you are ok.</span></div><div><span style="color:#ffff66;">I look into your eyes,</span></div><div><span style="color:#ffff66;">And I feel the pain shining on them.</span></div><div><span style="color:#ffff66;">I cannot say how sad I am, this is too much to me</span></div><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0onVRJsdiJ68wdMLrrn2tmMH09LabPLgSgkRjrF79UkQroEcEsPQdL1Ts8OU50B5c3pOADBDeQGaS4qP0SEj2YF-oiBYhRDGOw8KhT98OBGhycuJFJJli1xkcCnxqY7PIw4oOsWOUma29/s1600-h/IMG_2597.JPG"><strong><span style="font-size:130%;"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5310181660626712354" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 251px; CURSOR: hand; HEIGHT: 195px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0onVRJsdiJ68wdMLrrn2tmMH09LabPLgSgkRjrF79UkQroEcEsPQdL1Ts8OU50B5c3pOADBDeQGaS4qP0SEj2YF-oiBYhRDGOw8KhT98OBGhycuJFJJli1xkcCnxqY7PIw4oOsWOUma29/s320/IMG_2597.JPG" border="0" /></span></strong></a><br /><div><span style="color:#ffff66;">Why can't you smile again?</span></div><div><span style="color:#ffff66;">I think I was stupid...</span></div><div><span style="color:#ffff66;">Why Didn't I say "I love you"?</span></div><div><span style="color:#ffff66;">But It's never late...</span></div><div><span style="color:#ffff66;">-I love you-I said.-</span></div><div><span style="color:#ffff66;">Me too-you said.</span></div><div><span style="color:#ffff66;">Then you closed your eyes and you have never opened them again.</span></div><div><span style="color:#ffff66;">And I died too...</span></div><br /><br /><div><span style="color:#ffff66;">And this death is the worst death...</span></div><div><span style="color:#ffff66;">Dying of love, cruel fate</span></div><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0onVRJsdiJ68wdMLrrn2tmMH09LabPLgSgkRjrF79UkQroEcEsPQdL1Ts8OU50B5c3pOADBDeQGaS4qP0SEj2YF-oiBYhRDGOw8KhT98OBGhycuJFJJli1xkcCnxqY7PIw4oOsWOUma29/s1600-h/IMG_2597.JPG"><span style="color:#ffff66;"></span></a></div><br /><div><em>(Cookie Cake / Sara Carballo 3º)</em><br /><br /></div><br /><div><div><strong><span style="font-size:130%;color:#ffcc00;">Ela axúdame a rir</span></strong></div><div><span style="color:#ffcc00;"></span></div><br /><div><span style="color:#ffcc00;">Ela axúdame a rir.<br />Ela axúdame a chorar. </span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhE9g4zR-3XH4u6ZzIU-8Dirk54mYaHhipjifQ1wfhsfktvLVsZD8bmWJ7DUyFgrY5Q48-lUO9tLr-oA17Ue3OD6BKwj83LNUAMtvi2naTBiNoGjgvzxtt1Y-fP07HtxCpYTxYfeyPO1Xlu/s1600-h/IMG_2598.JPG"><span style="color:#ffcc00;"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5310181058699792130" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 262px; CURSOR: hand; HEIGHT: 213px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhE9g4zR-3XH4u6ZzIU-8Dirk54mYaHhipjifQ1wfhsfktvLVsZD8bmWJ7DUyFgrY5Q48-lUO9tLr-oA17Ue3OD6BKwj83LNUAMtvi2naTBiNoGjgvzxtt1Y-fP07HtxCpYTxYfeyPO1Xlu/s320/IMG_2598.JPG" border="0" /></span></a><span style="color:#ffcc00;"><br />Ela axúdame a vivir.<br />Ela ensíname a amar.<br /><br />Ela faime sentir feliz<br />cando eu non o podo sentir.<br />Ela faime sentir mellor<br />dándome o seu amor.<br /><br />Ela damo todo<br />sen nada me reprochar,<br />e se eu non llo devolvo<br />non mo vou perdoar.<br /><br />Ela sabe que eu a quero<br />non sei se entenderá<br />que con esta carta podo demostrar<br />que o amor máis forte é o dunha “MAMÁ”.<br /><br /><br />Carta a unha “mamá”.<br />Porque o día dos namorados<br />O amor máis cego que hai<br />É o amor dunha nai.</span><br /></div><br /><br /><div><em>(Carmen dos Bolos / Cristina Caamaño 2º)</em><br /></div><br /><div><br /><br />E para rematar, agradecendo a participación dos adultos (valentes) que presentaron poemas... un soneto con todas as da lei, do ghaçafello Ramón Blanco:<br /></div><br /><div></div><div><span style="font-size:130%;color:#ffffff;"><strong></strong></span></div><div><span style="font-size:130%;color:#ffffff;"><strong><span style="color:#ffffff;">A dor que estou amando<br /></span></strong></span><br /><span style="color:#ffffff;"><span style="color:#ffffff;">Onde se extingue a vella luz do mundo,<br />Amor, a noite exhala o seu suspiro<br />E o mar envolve a prata no profundo<br />Verde iris dos ollos que respiro.<br /><br />Aquí contemploa dor de amarte tanto,<br />De perderme na pel de mar e trigo,<br />Deixándome mecer no doce pranto<br />Que é amar a boca que non digo.<br /><br />Entre o Cabo Vilán e Camariñas<br />Ti vas no meu cerebro buceando,<br />E sinto a noite e sinto as espiñas<br /><br />Da noite se me deixas só, vagando<br />Polos retortos trazos destas liñas<br />Nas que se deita a dor que estou amando.</span><br /></span><span style="color:#ffffff;">Ghaçafello (Ramón Blanco Martínez)</span><br /></div><br /><br /><div></div></div></div></div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2619280173608787940.post-15874648887421826232008-02-26T12:03:00.000-08:002008-02-26T12:13:54.118-08:00<span style="font-size:180%;"><strong>Cartas de <span style="color:#cc33cc;">Amor</span></strong></span><br /><div align="justify"><em><span style="font-family:georgia;color:#ffff66;">Querida Julieta:<br />Nuestro amor es tan cercano que hasta puedo sentirlo y nuestra amistad tan pura que hasta puedo beberla.<br />Julieta, no puedo decir ninguna palabra cuando te miro, porque tus ojos me lo dicen todo, y, cuando sonríes con esos labios color carmín, parece como si revolotearan cientos de mariposas.<br />Amor, esta carta no dice lo asombrosa que eres, porque solo basta con mirar tus dos luceros que me alumbran para llegar a ti y ese pelo dorado que cuando viene el viento se agita suavemente.<br />Amor, así es nuestra historia de cariño.<br /></span></em></div><div align="justify"><em><span style="font-family:georgia;color:#ffff66;">Tuyo siempre.</span></em></div><div align="justify"><em><span style="font-family:georgia;"><span style="color:#ffff66;">Romeo</span><br /></span></em><br /><br /><br /><br /><span style="color:#ffffff;">Va por ti:<br />Escasa de palabras y sobrada de sentimientos no entiendo que hago escribiendo en lugar de actuar. Lo cierto es que no puedo pasar a tu lado sin avergonzarme, ni se me cruza por la cabeza la absurda idea de saludarte cuando nos cruzamos por los pasillos. Es por ello por lo que te escribo esta carta, quizás sea mi inoportuna timidez la causante de que nunca sepas quien soy, pues cuando tengo que avergonzarme no lo hago y ahora que tengo que atreverme me tiemblan las piernas.<br />No me imagino un día a tu lado, porque sería como estar en el Edén y nunca lo voy a lograr, pero contándote lo que siento sabrás que hay alguien que se acuesta pensando en ti, que sueña contigo por las noches y no satisfecha con eso también te sueña cuando está despierta.<br />Esta carta contiene unicamente palabras, pues sólo unos simples símbolos no pueden explicar que mi corazón late por ti, que mi cara esboza una sonrisa cada vez que te ve pasar, que mi imaginación llega más allá de los límites de la realidad, creando un mundo paralelo en el que los dos vivimos nuestro cuento de hadas en un gran palacio. Unas simples letras unidas no logran transmitir lo que yo te pretendo demostrar, pero aunque se quedan muy lejos de todo lo que siento en mi interior, explican de la manera más sencilla que te quiero.<br />Es posible que no llegues a leer esto nunca (porque no se si me atreveré a dártelo) y aunque lo llegues a leer no sabrías que he sido yo la autora de estas palabras escogidas al azar. Pretenderás ignorar que va dirigida a ti, pero no te engañes a ti mismo, sabes que te quiero sólo a ti y cada palabra que ensucia esta hoja fue escrita pensando en ti.<br />Me despido con un simple hasta pronto porque en el fondo mi ilusión sigue viviendo en el cuento y seguirá siendo feliz a tu lado en ese lugar lleno de magia que unicamente compartimos.<br />TU Y YO<br />Sabrina</span><br /><br /><br /><span style="color:#33ffff;"><span style="font-family:trebuchet ms;">Te entrego mis pensamientos:<br />Quiero que tus ojos sean la primera imagen de cada uno de mis días. Necesito que tu voz sea el último sonido, que al acostarme perciban mis oídos. Anhelo sentir tus caricias en cada uno de los momentos en que mi alma siente que se desvanece. Quiero y necesito tenerte a mi lado para poder sentir que estoy viva. Mi vida depende de ti, de cada uno de los momentos que pasemos juntos. De todos los días en que luchamos para unir nuestras vidas. De cada una de las sonrisas que a mi diriges, regalándome alegría. De todas las miradas que nos dedicamos, para suplir nuestra soledad. Todo ello es lo que me incita a expresarte lo que por ti siento.<br /><br />Tú tienes todo lo bueno Dulce y tierna caricia<br />que un hombre puede alcanzar, suspiro que lleva el viento,<br />desde el color de tus ojos sin ti mi mundo estaría<br />hasta el modo de pensar. triste, hundido y desierto.<br />Con tus besos me endulzas la vidaa Eres mi noche y mi día<br />en las noches me enseñas a amar eres todo lo que tengo,<br />por eso te sueño dormida no merece la pena vivir<br />y te pienso al despertar. si a mi lado no te veo.<br /><br />Con todo mi amor.<br />Flicka</span><br /><br /></span><br /><br /><br /><em><span style="color:#99ff99;">Meu amor:<br />Desde que chegaches á miña vida, os meus días están cheos de alegría, e o meu corazón latexa con máis forza. E é que o meu corazón desexa dicirche o moito que te quere, e o moito que te necesita!<br />Sei, polo momento, que nos separa a distancia, pero sabes…? Estou feliz!; feliz porque nin a distancia, nin nada de este mundo impídenme amarte como te amo. Aquí estou, esperándote, desexando o teu regreso, desexando terte entre os meus brazos, bicar o sabor dos teus beizos e perderme na túa mirada.<br />Oh, miña vida, canto te necesito e canto te amo!<br />Pechemos os ollos e imaxinemos que camiñamos xuntos nun fermoso atardecer na praia… Sentes a brisa?<br />Ves o grande que é?<br />Pois sabes…?<br />Así é o meu amor por ti.<br />Que todo este amor que sinto poida chegar ata onde ti estás.<br />Quero pedir un desexo desde o máis profundo do meu corazón: que volvas pronto, que todo o soñado, o imaxinado se convirta en realidade.<br />Oh, miña vida, canto te necesito, canto te amo”!<br />O teu amor é o máis bonito que me pasou nesta vida; sempre estás no meu pensamento en cada momento da miña vida.<br />Volve pronto, que aquí te espero eu e o meu corazón namorado de ti. Ámote e sempre te amarei, meu amor.<br />Rosa</span></em><br /><br /><br /><span style="color:#ff6600;"></span><span style="font-family:times new roman;font-size:130%;"><span style="color:#ff6600;">Amor:<br />Hoxe recórdote e teño soidade, non con sorpresa, moito máis que onte. E é que o tempo, distante de ti, pasa lento, pero pasa e, a medida que avanza, empuxa o meu desexo de ti a unha escala superior.<br />Ao principio sinto nostalxia, logo tristeza, máis tarde anguria e, por último, síntome morrer e non morro, porque sei que se o fago non volvo estar ao teu lado.<br />Os católicos prometen o paraíso despois da morte… Os musulmáns prometen mulleres fermosas… E eu… Para que vou morrer se poido ter a cousa máis fermosa ao meu lado e con ela vivir no paraíso?<br />NON, NÉGOME, non pode haber nada mellor ca ti. Quero ser inmortal! Quero vivir sempre ao teu carón, desexo que a vida contigo sexa eterna e que o noso amor vaia máis alá da vida. Ás veces dubido entre se es unha fantasía feita realidade ou unha realidade fantástica, ou se te quero porque estou viva ou vivo porque te quero.<br />Unha morea de preguntas sen resposta, das que só saco unha conclusión: sen ti nada ten sentido. Se es un soño quero seguir durmindo, se es un anxo e eu son o teu castigo, comete sempre o mesmo delito.<br />Quérote.<br />Capricornio</span><br /></span><br /><br /><span style="color:#003300;"><span style="color:#ffcc33;">Para o meu amor:<br />Síntote de noite ao meu lado, esfúmaste ao espertar, sinto o tacto das túas mans pero non te podo tocar. Por que me castiga a vida se eu só te quero amar? Quérote agarrar un día e non soltarte xamais.<br />Amo cada suspiro teu, cada bico ao amencer. Ámote a ti sobre o mundo e non te deixarei de querer. Adoro verte durmido e verte esperto tamén, adoro que só sexas meu e formes parte do meu ser. Gústame cando sorrís e me iluminas a vida, gústame que me valores como moza e como amiga. Se te busco cámbiasme o día, ao encontrarte dasme paixón, ao pensarte sinto alegría, se te sinto teño calor, pero sei que se sufro algún día é porque me faltas, amor.<br /><br />O lado oculto da Lúa<br />tan só ti o iluminas,<br />o máis profundo do corazón<br />tan só ti o adiviñas.<br /><br />Ámate.<br />Kyra</span><br /></span><br /><br /><span style="color:#660000;">Onte, despois de tanto tempo, volvín chorar, agarrado a aquel coxín que todo o sabe do meu ser.<br />Onte volvín pasar a noite en vela; ti paseando nos meus recordos e ao teu lado a miña figura; ao mesmo tempo, o segundeiro do reloxo marcábame a conta atrás para volver á realidade.<br />Sabía que non ía ser para sempre, que algún día ía rematar…; pero, tan de súpeto como entraches na miña vida, escápasme sen que poida evitalo.<br />Non teño ganas de nada, só de que volvas ao meu lado; porque agora que sabía, que coñecía o idioma das estrelas, caio de novo ás profundidades do mar.<br />Onte Para Elisa adquiriu unha nova dimensión, outro significado, o verdadeiro. Volveume levar a aquel 27 de abril de 1810, estando a 17 de febreiro de 2008. Se onte lle cambiara o Elisa polo teu nome, ninguén notaría o cambio.<br />Onte os monstros que había baixo da miña cama non calaban, non paraban de repetir o teu nome que rebotaba e resoaba nas catro esquinas do meu cuarto. E o peor estaba por vir, porque sei que cando a Lúa asome co seu manto estelar detrás, todo se volverá a repetir, e non só será hoxe porque mañá estarei nas mesmas, e os días sucederanse ata que volva a caer…<br />Pistón</span></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2619280173608787940.post-42099867952801754102007-11-01T04:24:00.000-07:002007-11-12T11:59:22.181-08:00<strong><span style="font-size:180%;">Estos profes meten medo!!</span></strong><br /><br />Aquí tedes tres relatos feitos por tres profes/as do Intituto. Podedes intentar adiviñar que profe/a escribiu cada relato. Apuntádeo debaixo de cada relato co voso nome, na corcheira da entrada do IES, ou facede un comentario nesta entrada do blog. <span style="color:#33cc00;">O próximo luns haberá premio para quen acerte os tres</span>.<br /><br /><br /><div align="justify"><strong><span style="font-size:130%;color:#990000;">MIEDO</span></strong><br /><br />Nunca hasta hoy había conocido lo que es el miedo.<br />Pero ahora, en esta casa abandonada, con la única luz de la luna llena, me encuentro frente a frente con un ser inmóvil, pálido y cadavérico, casi espectral que me hiela la sangre. No me atrevo a mover ni un solo músculo e incluso, por unos instantes noto que mi corazón deja de latir. A la velocidad del relámpago, tengo una premonición: “Estoy en la flor de la vida y puedo perderla”<br />Un último temblor frío recorre mi cuerpo antes de darme cuenta de que aquello.. . ¡era un espejo!</div><br /><br /><em>Autor/a: ...?? <strong><span style="color:#990000;">Javier (Mates)</span></strong> -Auri - Almudena - Silvia - Luz - Emilio - Mar - Sonia - Xaquín??</em><br /><em></em><br /><em></em><br /><br /><div align="justify"><strong><span style="font-size:130%;color:#990000;">QUE NON CHEGUE A NOITE...</span></strong><br /><br />A noite tecía cos seus fíos escuros o camiño perfecto para que me atoparas e alumeaba os teus pasos, alentando as túas ansias de... Lembro o primeiro día que te vin…Coa ventá aberta da miña habitación, deixábase entrever as siluetas durmidas das flores que aparentemente custodiaban a casa a vez que se colaba un sinuoso frío, cando de súpeto...Entraches, o aire faltoume o sentir que crecías mentres me devorabas...AHHHHHHHHHH!!! Agora soño, cos ollos ben abertos, con non quedarme de novo durmida...Oxalá non chegara nunca a noite para non ser de novo a túa escrava. </div><br /><br /><em>Autor/a:...?? Javier - Auri - <strong><span style="color:#cc0000;">Almudena</span></strong> - Silvia - Luz - Emilio - Mar - Sonia - Xaquín??</em><br /><br /><br /><div align="justify"><span style="font-size:130%;color:#990000;"><strong>Sen Piedade<br /></strong></span><br />Esa noite sentía o frío arredor de min. Durante uns meses fora quen de esquivar a situación, pero nesta noite, escura como unha flor negra que medrara absorbendo as cores da vida, sentiame máis e máis angustiado. Nos corredores o silencio, que ata hoxe era o meu aliado, me perseguía de sombra en sombra, mentres agardaba a inevitable chegada dos primeiros raios de luz. Sabía que co día chegaría o final, sen remedio, sen piedade, sen perdón…<br />Á hora en punto o final chegou, as miñas portas abrironse: os alumnos volvían ao instituto, sen remedio, sen piedade, sen perdón! </div><br /><div align="justify"></div><em>Autor/a:...?? Javier - Auri - Almudena - Silvia - Luz - <strong><span style="color:#cc0000;">Emilio</span></strong> - Mar - Sonia - Xaquín??</em>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2619280173608787940.post-1007479331092778742007-10-31T13:07:00.000-07:002007-11-01T12:42:21.120-07:00<strong><span style="font-size:180%;color:#ff0000;">Que medo me dás!!</span></strong><br /><div><div><div><div><div>Aquí tes os gañadores do certame de micro-relatos. Se non temes sofrir pesadelos pola noite podes lelos...</div><div></div><div>Empezamos polos 'pequenos', os do 1º ciclo, que son pequenos en idade pero grandes en ideas:</div><div></div><br /><div align="justify"><strong><span style="color:#000066;"><em>El espíritu de Adelaida<br /></em></span></strong><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0PsEdHQudM8zLmjUlCnSA1jKyOF7A3iYr4JhGcqsSUSCFTGQ6NobFyi0gpUNRfiqyojrcfc4j6j0tupk0BxxBX8hkbjN2nb6tsvFVIRYInEA7n1Cl63k9V_nlujWTWpwXANV3op4q4ovN/s1600-h/IMG_7396.jpg"></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOFx2W7REUr0-H3UeeAOnKq_MbVx0NdKJNkkuF9kMLNpLuL7f1YPpzhVlzqveDZ3e2_-Xxn-dMSobyUbnRBbu5qpnGrV93EuEjFNYdoSoEwOfpJsJb-9E3kjwg49Fq1yh8n73KV6eJjukX/s1600-h/IMG_7396.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5127599107292230418" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 198px; CURSOR: hand; HEIGHT: 257px" height="317" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOFx2W7REUr0-H3UeeAOnKq_MbVx0NdKJNkkuF9kMLNpLuL7f1YPpzhVlzqveDZ3e2_-Xxn-dMSobyUbnRBbu5qpnGrV93EuEjFNYdoSoEwOfpJsJb-9E3kjwg49Fq1yh8n73KV6eJjukX/s320/IMG_7396.jpg" width="240" border="0" /></a><br /><span style="color:#33ffff;">Adelaida era feliz. Su novio le había regalado un anillo de diamantes en forma de flor. Unha noche de frío su mayordomo entró en la habitación y la mató. La llevó al cementerio y antes de enterrarla intentó quitarle el anillo. Como no podía le cortó el dedo y guardó el anillo.<br />Pasados cuarenta años llamaron a la puerta de su casa. El mayordomo abró y una mujer le preguntó:<br />- ¿Podría darme un vaso de agua?<br />El mayordomo comprobó que ella no podía coger el vaso y le preguntó el motivo.<br />-¡¡Fuiste tu, desgraciado!!<br />Y………….lo mató.</span></div><div></div><br /><div><span style="color:#ff0000;">Camariñas 14 (Noemí Toba Martínez - 1ºB)</span></div><div></div><br /><div><span style="color:#000000;">Agora un "ratiño"de biblioteca que mete medo:<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaFKJDj3z7Zc7LeyIlpukvvVpE1vawc4YQlB257vNZ1GSvrKfXfpqyvG9g3Yco9oEg5ofu_iMtR-TRIK-0ebtiYY6mpcrIsL0cKabFh7md1R-2oJezzlQ_0VhOCehn-i29uQeNdkqGFToi/s1600-h/IMG_7399.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5127600558991176482" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 241px; CURSOR: hand; HEIGHT: 169px" height="196" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaFKJDj3z7Zc7LeyIlpukvvVpE1vawc4YQlB257vNZ1GSvrKfXfpqyvG9g3Yco9oEg5ofu_iMtR-TRIK-0ebtiYY6mpcrIsL0cKabFh7md1R-2oJezzlQ_0VhOCehn-i29uQeNdkqGFToi/s320/IMG_7399.jpg" width="273" border="0" /></a></span></div></div><div></div><div><strong><span style="color:#000099;"></span></strong></div><div><strong><span style="color:#000099;">Noite no pantano</span></strong><br /><span style="color:#00cccc;">Decidín pasar a noite do Samaín nun pantano, era húmido e oscuro.<br />Sempre que alguén pasaba por alí, tremíanlle as pernas.<br />Eu , queríalle demostrar a unha amiga que tiña suficiente valor e carraxe para pasar a noite naquel arrepiante lugar. Collín o meu saco de durmir e fun cara el. Ó chegar alí tiven unha sensación moi rara , como se alguén me estivera a axexar.<br />Decidín pasa-la noite ó lado da única flor que había. Facía un frío invernal.Ó día seguinte os meus pais xunto con todo o barrio saíron a buscarme, pero nunca me atoparon.</span></div><div align="right"><em><span style="color:#ff0000;">Ratito (Lidia Carracedo - 2ºC)</span></em></div><div><em><span style="color:#cc33cc;"></span></em></div><div>e o máis difícil aínda, en English:</div><div></div><div><strong><span style="color:#000099;">The Ghost ship</span></strong><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYYSRxDmwQLKgmsW8kvYGllPTvsW8_NAqO0vBxUedRiI4VmeoXF11JGYDMosqP82cq-ZIZt9_UtUK0cAMvyB6TOYkmi1LEpX1Dmhx7mYPWh9D_sQxHhn8efA0gLk-zibD_-v6BDe-mnDdA/s1600-h/IMG_7394.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5127602092294501170" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" height="180" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYYSRxDmwQLKgmsW8kvYGllPTvsW8_NAqO0vBxUedRiI4VmeoXF11JGYDMosqP82cq-ZIZt9_UtUK0cAMvyB6TOYkmi1LEpX1Dmhx7mYPWh9D_sQxHhn8efA0gLk-zibD_-v6BDe-mnDdA/s320/IMG_7394.jpg" width="268" border="0" /></a><span style="color:#00cccc;">A cold Halloween´s night, even the flowers froze, some kids made a bet, they would sleep on the misterious beach on a town far away, deserted some years ago…. At 12 o´clock they heard a terrible thundering and they awoke. The only thing they saw was a fog, then they saw a ship, and, terrifed, they hid. The ship moored on the beach, they got on to have a look. There was no one aboard, but there was a silhouette of an old pirate that grabbed them. It is said that they are still sailing throughout the misty seas</span>. </div><div><em><span style="color:#cc33cc;"></span></em></div><div><em><span style="color:#ff0000;">Katyana (Sara Carballo - 2ºC)</span></em></div><div></div><br /><div>E agora os do 2º ciclo, aínda que só Jonatan e Robert viñeron a recoller o seu premio e a lernos o seu relato. Látima que non saíra a foto de Jonatan.</div><div><span style="color:#000000;"></div><div><div>Premio especial para Robert, que tamén fixo o seu relato:</div><div></div><div></div></span></div><div></div><div><strong><span style="color:#3333ff;"><span style="color:#000099;">El regreso del vampiro<br /></span></div></span></strong><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihWmseQKYJnPdL3NQD51Wx_MJdKFUEJ37HhWPgLtILoECsPXDpIsB2cqiRxP1XTpDJd79W5TfZF03a5HF4uHSBGVKEEx0cB8Z2TsQocrUUqbLMXqLfs1D5k9JZJ3nliqyUrC3R-AsvpLoc/s1600-h/IMG_7400.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5127947338945623298" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 254px; CURSOR: hand; HEIGHT: 196px" height="189" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihWmseQKYJnPdL3NQD51Wx_MJdKFUEJ37HhWPgLtILoECsPXDpIsB2cqiRxP1XTpDJd79W5TfZF03a5HF4uHSBGVKEEx0cB8Z2TsQocrUUqbLMXqLfs1D5k9JZJ3nliqyUrC3R-AsvpLoc/s320/IMG_7400.jpg" width="183" border="0" /></a><br /></div><div align="justify"><span style="color:#ffff33;">Había una vez un hombre que iba caminando, en una noche oscura, a comprar comida a la tienda de mercancías. Descubrió un castillo abandonado y entró. Dentro había una mina de 10 millones de monedas de oro y el hombre se volvió rico porqué le gustaba el oro. Unos murciélagos vinieron de repente y el hombre luchó con ellos pero el murciélago le mordió la mano del hombre y luego se cayó y se transformó en un vampiro y va a acabar con los aldeanos del pueblo.</span></div><div align="right"><em><span style="color:#ff0000;">Roberto Figueroa -3ºC</span></em></div><br /><div><span style="font-size:130%;color:#993300;"><strong></strong></span></div><div><span style="font-size:130%;color:#993300;"><strong></strong></span></div><div><span style="font-size:130%;color:#993300;"><strong>Ella se llama Érika</strong></span><br /><span style="color:#ffff33;">Érika vive una adolescencia traumática por culpa de la drogadiccíon de su madre. Pasa la noche y llega el día. Érika llega tarde a clase y su madre la lleva en el coche, cuando una fría helada de nieve hace congelar la carretera. El coche resbala y termina empotrado contra un árbol. Érika se despierta con flores en su cuerpo y camina hasta su casa, en donde vea su madre llorando y rodeada de policias. Se está entregando a las autoridades: <em>“soy la culpable de conducir bajo los efectos de las drogas y de la muerte de mi hija"</em>.<br /></span><em><span style="color:#ff0000;">Halloween 1 (Jonatan Canosa-3ºC)</span></em></div><br /><div>Tamén houbo relato en English</div><div></div><br /><div align="justify"><span style="font-size:130%;color:#cc6600;"><strong><span style="color:#993300;">A scary Halloween</span><br /></strong></span><br /><span style="color:#ffff33;">On halloween night we were dressed up and we were going out to ask for sweets. It was very cold. The flowers in the parks and gardens were frozen. We arrived at the first house and said: <em>'trick or treat'</em> and they gave us sweets. We knocked the second house and we said: 'trick <em>or treat'</em>, but they didn't give any sweets. We drew the window with chalk. Then we saw three ghosts and we run away. The ghosts followed us. Finally, we arrived home very scared. My mother told us they were my cousins that made a joke.</span></div><br /><div align="justify"><em><span style="color:#ff0000;">Juan de bolitas (Cristian Canosa - 3ºB)</span></em></div><br /><div align="justify"></div><div align="justify">E por suposto en Francés:</div><div align="justify"></div><br /><div align="justify"><span style="font-size:130%;color:#993300;"><strong>Que lle peur</strong></span></div><br /><div align="justify"><span style="color:#ffff33;">C'est la nuite des morts et mes copines et voulions faire une fête au le cementoire. Les fleures sont grises et nous avons froid et peur. Nous voulons faire une reunion de espiritisme et nous nous asseyons devant la tombe de mon grand-pere. Dans 5 minutes nous regardons que le tableau il ne bouent pas et nous voullons partir mais nous ecoutons quelque chose. Une pesone crie sous la terre, nous sommes couru mais elle crie plus et quand nous sommes partis du cimetire deux personnes riaient. C'etaient les garçons de la notre clase qui avaiert fait ça. </span></div><br /><div align="justify"></div><div align="justify"><em><span style="color:#cc33cc;"><span style="color:#ff0000;">Arbolito (Tamara Lema - 4ºA)</span><br /></span></em></div><br /><div><br /><br /></div><br /><div><span style="color:#cc33cc;"></span></div></div></div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2619280173608787940.post-38552487138051347142007-02-13T11:06:00.000-08:002007-02-15T12:57:31.163-08:00PALABRA NAMORADA<div><div><span style="font-size:180%;color:#cc33cc;"><strong>POEMAS GAÑADORES DE</strong></span></div><br /><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhomf9Kt5Dk0rFJk4ewclES-H4c0ftcibAn7dxleKJTwyW-XpCYt2Sbkz3Xcho6beHIVE8RNcB85G-q-6v4dA5kDV2bPLpYBG_jGMLNcvBZcirxxWzJNHcBmnYvoU-eXYUrZ5x1s1P2P8gN/s1600-h/IMG_5074.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5031865616671136258" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhomf9Kt5Dk0rFJk4ewclES-H4c0ftcibAn7dxleKJTwyW-XpCYt2Sbkz3Xcho6beHIVE8RNcB85G-q-6v4dA5kDV2bPLpYBG_jGMLNcvBZcirxxWzJNHcBmnYvoU-eXYUrZ5x1s1P2P8gN/s320/IMG_5074.JPG" border="0" /></a></div><br /><div><span style="font-size:180%;color:#cc33cc;"><strong>PALABRA NAMORADA</strong></span></div><br /><div></div><br /><div><br />Aquí tedes o poema gañador de galego do 1º Ciclo</div><div>e á súa autora facéndonos unha lectura do mesmo.<br /></div><br /><div><strong><em><span style="font-size:130%;color:#ff0000;">¡Que ben o paso contigo!</span></em></strong><br />Chegaches un día<br />nunca antes te vira,<br />fixéchesme rir<br />e gustoume ese día.<br /><br />Esperando a volverte a ver<br />a semana enteira pasei,<br />para rir de novo<br />quíxenche coñecer.<br /><br />¿Onde estabas,<br />por que non viñas?<br />Moi ocupada<br />tiñas a vida.<br /><br />Como se fora casualidade<br />intentaba coincidir,<br />desa maneira tan tonta<br />comezamos a saír.<br /><br />¡Que ben o paso contigo<br />o tempo pasa de prisa!<br />¡Que rabia volver a casa<br />e non sentir a túa risa! </div><div><br /><em><span style="font-family:arial;color:#00cccc;">Arizmendi </span><span style="color:#00cccc;">(Nerea López, 1ºC)</span></em> </div><div><br /><br />E aquí tedes a <span style="color:#000066;"><strong>Dark Angel</strong></span> facendo a súa lectura ante un público entregado, que celebrou o seu éxito en galego e inglés. Dobre premio para Alicia<br /><span style="font-size:130%;color:#ff0000;"><strong><em>Espero esquecer</em></strong></span> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi10ZPu5w-fAec26g4pXS0xZrmSdf8t4Cd-xrVsxGHB6hDm4z0TsOoIVcd61crTRRexA8Vu8IAmQVihgv4tl6_FKbq3qwI7Mdk0dJzsm8fqeec3CmJDCWJT9tICYnmEwP0gZa4fkiWLr9pO/s1600-h/IMG_5078.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5031866668938123794" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" height="197" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi10ZPu5w-fAec26g4pXS0xZrmSdf8t4Cd-xrVsxGHB6hDm4z0TsOoIVcd61crTRRexA8Vu8IAmQVihgv4tl6_FKbq3qwI7Mdk0dJzsm8fqeec3CmJDCWJT9tICYnmEwP0gZa4fkiWLr9pO/s320/IMG_5078.JPG" width="259" border="0" /></a></div><div><br />Brilla lúa no meu ceo<br />que es o único que me queda<br />despois de que me feriran<br />non teño nada nesta terra.<br /><br />Entregueime con loucura<br />con paixón desesperada,<br />pensaba recibir o mesmo<br />e tratáronme como unha estraña.<br /><br />A miña vida acabada,<br />o meu corazón en anacos<br />e sen embargo o amor<br />non teño forma de rexeitalo.<br /><br />Tanto dano como me fixo,<br />tantos enganos como sufrín,<br />tantas loitas de pensamentos<br />e o amor non chega á fin.<br /><br />Pídolle a Deus e á lúa<br />que son o único que me queda<br />que me axuden a olvidar ese amor<br />porque é o mal das miñas penas.<br /><br />Din que o amor é cego,<br />din que dura toda a vida,<br />pois eu vin os enganos<br />que me deixaron de todo doída.<br /><br />A pesar desa dor,<br />dese rexeitamento continuo<br />o amor que por el sinto<br />segue no meu corazón... vivindo.<br /><br />Espero que algún día<br />non moi lonxe do presente<br />esqueza a ese rapaz<br />e sexa feliz novamente.<br /></div><div><span style="color:#000066;">Dark Ángel <em>(Alicia Ogando, 3º)<br /></em></span><br /><br /><span style="font-size:130%;color:#ff0000;"><strong><em>Who are They?</em></strong></span><br />They say that<br />I love you<br />I say that<br />It isn't true.<br /><br />They say that<br />you love me<br />I want that<br />It would come true<br /><br />They say that<br />we are traitors<br />because we don't<br />say the truth.<br /><br />Who are they?<br />They are our<br />hearts, suffering<br />for our loneliness. </div><div><br /><span style="color:#000066;">Dark Angel <em>(Alicia Ogando 3º)</em></span></div></div>Letterahttp://www.blogger.com/profile/06148901924484405876noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2619280173608787940.post-31437457138660980652006-12-19T11:38:00.000-08:002007-03-07T09:05:49.349-08:00Ecritor grande - Relato pequenoXa temos <a href="http://www.flickr.com/photos/vilan/page3/">gañadores </a>do I Certame de Micro-Relatos<br />No <strong><span style="color:#990000;">2º Ciclo</span></strong> o relato gañador foi o titulado <strong>"A fe"</strong> de <strong><span style="color:#990000;">Alberto Carril Vidal</span></strong>, de 3ºB<br /><br /><div align="center"><strong><span style="color:#000099;"></span></strong></div><div align="center"><strong><span style="font-size:130%;color:#000099;">A fe</span></strong></div>Na mañá de Nadal esperteime cunha sensación estraña: ademais da resaca mental producida pola borracheira de exames da semana pasada, sentía unha dor aguda na cabeza, como se me estivesen forxando o cerebro. Eran as seis da mañá, só estaba eu esperto, e como dende os nove anos (data na que deixei de crer en Papá Noel e todo iso), ningún regalo baixo a árbore. Vou a ventá a ver se vía un preguiceiro amencer e sentín un ruído como o de varios “cabalos” polo arredores. Saio a fóra e penso para min: -a ver se vai ser… ¡FE, AMIGOS! (100)<br /><br />Non puido gañar, pero gustounos o de <strong><span style="color:#990000;">Alicia</span></strong>:<br /><br /><div align="justify"><strong><span style="color:#3333ff;">O oco</span></strong><br />Na mañá de Nadal esperteime cunha sensación estraña. Eran as nove da mañá e sentía que me faltaba o alento ó contemplar o oco baleiro da árbore de Nadal. Pensaba nos regalos que antes xacían baixo a árbore e as bágoas rozaban as miñas meixelas. Faltábame todo, era Nadal e non tiña regalos, non tiña adornos, non tiña árbore, non tiña nada. Unha das festas máis familiares do ano e ningún pequecho choutando de alegría ó redor da árbore, ausente. No meu fogar faltaba a ilusión, a esperanza, a inocencia da infancia. Os rapaces que antes había xa creceran. (99)<br />(Alicia Ogando Martínez – 3ºA)<br /><br /><br /><br />No <strong><span style="color:#990000;">1º Ciclo</span></strong> o gañador foi o relato "O susto" de <strong><span style="color:#990000;">Lidia Carracedo Oanes</span></strong> 1ºD<br /><br /></div><div align="center"><strong><span style="color:#000099;">O susto</span></strong></div>Na mañá de Nadal esperteime cunha sensación estraña. Tivera un soño, como se alguén intentara entrar na miña casa. De repente sentín un ruído e berrei:- ¡Quen está aí, hai alguén abaixo!Eu estaba moi asustada, tremía de medo, era como nas películas de medo cando o asasino entraba pola ventá.Armeime de moitísima carraxe e baixei a ver o que pasaba alí abaixo. Ó baixar polas escaleiras tremíanme as pernas como se foran follas tiradas na rúa por un vendaval. Cando cheguei a xunto da árbore…- Aaaaah…! ¡Era a miña gata! ¡Que desastre! (96)<br /><br /><br /><br />Non puido gañar, pero gustounos o de <strong><span style="color:#990000;">Rubén</span></strong>:<br /><br /><br /><div align="center"><strong><span style="color:#000099;">Pesadelo no Nadal</span></strong></div>Na mañá de Nadal esperteime cunha sensación estraña. A noite anterior fora de festa, durmira moi pouco e bebera de máis. “Non debín beber”. Pasei a noite malamente, pesadelo tras pesadelo. De repente espertaba suando e moi asustado, ¡outro pesadelo! Fíxenme a firme proposta de non volver tocar o alcohol. Todos che din: “é Nadal, bebe un pouquiño, non pasa nada”.Non o pasara tan mal na miña vida e non o quero volver pasar así. ¡Na mañá de Nadal esperteime cunha sensación estraña, moi estraña! (86) (Rubén Oroña Domínguez – 2º B)<br /><br />...................................<br /><br />Pero as sorpresas non rematan aquí. Temos relatos incluso en Francés!! Mirade o que escribiu <strong><span style="color:#990000;">Tamara Lema</span></strong>, de 3ºB:<br /><br />Le matin de Noël je me suis réveillée avec une sensation étrange. Ma maison était trés décorée,il y avait un sapin de Noël, des chaussettes de Noël et du chocolat. Je me suis levée, je suis allée à la salle de bains et j'ai regardé par la fenêtre parce que la rue était pleine de neige. Je suis sortie de la salle de bains comme un éclair. Je suis descendu par les escaliers et sous le sapin j'ai vu beaucoup de cadeaux. Cinq pour moi, Père Noël m'a laissé cinq cadeaux pour moi !J'étais très contente.<br />Joyeux Noël! (98 mots)Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2619280173608787940.post-59955545698522280182006-12-18T12:58:00.000-08:002006-12-19T10:09:21.594-08:00Profe grande - Relato pequeno<div align="justify"><span style="font-family:times new roman;font-size:130%;">A pesar de saber de antemán que non era posible superar os relatos do alumnado e, sobre todo, a pesar de saber que non había premio posible, houbo algún profe/a que non puido resistir a tentación de escribir algo e deixaron aquí as súas tentativas.</span></div><div align="justify"><em><span style="font-size:85%;">P.D.: Admítense apostas a ver quen escribiu qué</span></em></div><br /><div align="justify"><strong><span style="color:#660000;">O MEU GRAN DÍA<br /></span></strong>Na mañá de Nadal espertei cunha sensación estraña. Pola noite soñara que ía ser o meu gran día, que sería o auténtico protagonista dunha festa colosal. Escoitei as risas dos nenos espertando e cómo fervía a auga no lume da lareira. De súpeto decateime de que xa recolleran os ovos da miña veciña, cando da bodega me chegou o son arrepiante da folla do coitelo que o amo afiaba mentras viña cara o curral. As prumas puxéronseme de punta e a crista viroume branca. É Nadal e, efectivamente, os amos preparan unha festa colosal. E eu son o gran protagonista. (100)</div><div align="justify"> </div><div align="justify"></div><div align="justify"></div><div align="justify"><span style="color:#660000;"><strong><span style="font-family:trebuchet ms;"></span><span style="font-size:0;"></span></strong></span></div><div align="justify"><span style="color:#660000;"><strong>A OPORTUNIDADE</strong></span> </div><div align="justify">Na mañá de Nadal esperteime cunha sensación estraña. Mirei arredor. Non vin nada anormal. Todo igual. Parecía que o día voltaría a ser coma tantos outros, un máis.<br />Sen embargo, a sensación permanecía. E entón fixeime: a porta quedara aberta. Toda a familia marchara. Seino prque escoitei o coche. Era a miña oportunidade, probablemente a única. Descolgueime con coidado. A árbore era grande e o chan estaba lonxe. O primeiriño, chamar a unha axencia de viaxes. Billete para o Caribe. Estaba farto de neve. Antes de saír botei unha ollada ao meu antigo traxe encarnado. Deixeino tirado no trineo. (99)</div><div align="justify"> </div><div align="justify"></div><div align="justify"></div><div align="justify"><strong><span style="color:#660000;"></span></strong></div><div align="justify"><strong><span style="color:#660000;">LIBERDADE CHISPEANTE</span></strong></div><div align="justify">Na mañá de Nadal esperteime cunha sensación estraña. Deitado naquel escuro, frío e silandeiro almacén, aburrido de permanecer alí, sentín un formigueo. Estaba nervioso pola nova aventura que comezaba. Non sabía o que estaba a pasar, pero ía dun lugar a outro sen acertar a imaxinar cal sería a fin daquela viaxe. Quería que chegara o final, quizais atopara a libertade que tanto anceiaba. Si, por fin, burbulleando nas copas, chispeante…. A viaxe merecera a pena, por fin sentíame libre, aínda que esta libertade supuxera o final da miña existencia, producindo a ledicia dos que me saboreaban. (97)</div><div align="justify"> </div><div align="justify"><span style="color:#ffffff;"></span></div><div align="justify"><span style="color:#ffffff;"></span></div><div align="justify"></div><div align="justify"></div><div align="justify"><strong><span style="color:#660000;"></span></strong></div><div align="justify"><strong><span style="color:#660000;">SORPRESA</span></strong><br />Na mañá de Nadal esperteime cunha sensación estraña. Sabía que non tiña que ir traballar. O despertador non soara, pero o meu corpo empeñábase en me botar da cama.<br />¡Dábame igual que día fora! Na miña casa xa non había árbore de Nadal, nin regalos para os pequenos, porque non había pequenos; nin turróns, pola miña diabete.<br />Vivía soa, os que me importaban estaban lonxe, e realmente nunca significara nada especial para min esta data.<br />Mentres almorzaba, acendín a radio. Comprobei que no mundo tampouco se decataran de que era Nadal. Entón soou o timbre da porta. (97)</div>Unknownnoreply@blogger.com1